Μετρώντας το κόστος του άνθρακα.
Οι θερμοκηπιακές εκπομπές αυξάνονται ταχύτερα από την οικονομική ανάπτυξη

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια δεν έχει επιτευχθεί καμία βελτίωση στις μειώσεις του άνθρακα ανά το παγκόσμιο, γεγονός το οποίο  παραδέχονται κάποιες από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες όπως η PWC και η KPMG στις ετήσιες εκθέσεις τους.

Αναλυτικότερα, η ετήσια έκθεση της PWC, τονίζει ότι οι παγκόσμιες εκπομπές αυξάνονται ταχύτερα από την οικονομική ανάπτυξη, αντιστρέφοντας μια αργή, αλλά σταδιακή μείωση των εκπομπών άνθρακα που επιτεύχθηκε τα προηγούμενα χρόνια.

Τα ευρήματα από την σχετική ανάλυση, δείχνουν ότι για πρώτη φορά από το 2004, δεν έχει σημειωθεί καμία πρόοδος στη μείωση της έντασης του άνθρακα, ( η οποία αντανακλά το μείγμα καυσίμων, και η ενεργειακή απόδοση) ανάμεσα στις χώρες του G20, παρά την μέτρια οικονομική ανάκαμψη σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτή όπου έχει παρατηρηθεί είναι σχετικά «βρώμικη».

Οι πιο πάνω εκθέσεις δείχνουν ότι και οι πλέον πολέμιοι των προσπαθειών για τη διάσωση του κλίματος, έχουν τώρα αντιληφθεί τη σοβαρότητα του ζητήματος, όχι τόσο γιατί νοιάζονται για το μέλλον μας, τόσο όσο για την μείωση των κερδών τους.

Η ταχεία οικονομική ανάπτυξη των αναδυόμενων χωρών όπως η Κίνα και οι Ινδίες, παράλληλα με την μετριοπαθή ανάπτυξη των ήδη ανεπτυγμένων οικονομιών του σήμερα θα έχει σοβαρές συνέπειες για την παγκόσμια κατανάλωση ενέργειας συνεπώς και για τις εκπομπές αερίων του άνθρακα. Το αποτέλεσμα σύμφωνα με την έκθεση της PWC, θα είναι ο διπλασιασμός των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα μέχρι το 2050, αντί για την μείωση τους.

Φυσικά είναι όλα λάθος της Κίνας, σύμφωνα πάντα με την ΕΕ, έτσι δεν είναι; Λοιπόν δεν είναι ακριβώς έτσι , σύμφωνα με την πιο πάνω έκθεση η Σαουδική Αραβία και το  Ηνωμένο Βασίλειο κατέχουν τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στους G20, με την οικονομία του τελευταίου να αναπτύσσεται με ρυθμό μόλις 1.5% και τις εκπομπές του να αυξάνονται κατά 3.5%. Η Κίνα δεν έχει κενό μεταξύ των ρυθμών ανάπτυξης ενώ η οικονομία της Ινδίας τείνει να είναι «καθαρότερη» από τις υπόλοιπες.

Οι πιο πάνω χώρες θα πρέπει δηλαδή να μειώσουν την χρήση άνθρακα τουλάχιστον κατά 5.6% κάθε χρόνο για να επιτύχουν τον στόχο για μειώσεις μέχρι και το 2020, πράγμα το οποίο μέσα στο σημερινό οικονομικό κλίμα δεν είναι καθόλου εύκολο. Και ποιοι θα πληρώσουν το κόστος; οι πολίτες ή οι αναπτυσσόμενες χώρες που ήδη από την τελευταία διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις κλιματικές αλλαγές έκαναν σαφή τη θέση τους ότι αρνούνται να σηκώσουν αυτό το χρέος, εις βάρος της δικής τους ανάπτυξης;

Η μείωση των εκπομπών άνθρακα για να αντιμετωπιστεί η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν είναι προαιρετική, εκτός αν κάποιος αρνηθεί πώς η σημερινή αλλαγή του κλίματος είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα. Το μήνυμα λοιποί δεν είναι οι επενδύσεις στην «καθαρή ενέργεια» ή στην πράσινη ανάπτυξη, που πολύ ένδοξα διαλαλεί η ΕΕ. Αδιαμφισβήτητα θα μπορούσαν να αποτελούν κομμάτι αυτής της προσπάθειας. Όσο όμως δεν γίνεται αντιληπτό ότι η λύση του οικονομικού, κοινωνικού πολιτικού και περιβαλλοντικού προβλήματος αποτελούν ενιαίο θέμα και απαιτείται συλλογική προσπάθεια για την επίλυση τους, δεν πρόκειται να βρεθεί μαγική συνταγή, ούτε για την ανθρωπότητα, ούτε και για το περιβάλλον.

Πηγές: www.pwc.co.uk/sustainability